(استاد اصغر طاهرزاده)

نور فاطمه(س) همان بهشت است

در حديث ديگر داريم كه رسول خدا(ص) فرمودند:
«هنگامي كه خداوند بهشت را خلق نمود، آن را از «نور وَجه خود» آفريد، سپس آن نور را گرفت و بيفشاند «فَأَصابَني ثُلْثُ النّور، وَ اَصابَ فاطِمَةَ ثُلْثُ النّور، وَ اَصابَ عَلِيّاً وَ اَهْلِ بَيْتِهِ ثُلْثُ النّور، فَمَنْ اَصابَهُ مِنْ ذلِكَ النّور اهْتَدي اِلي وِلايَةِ آلِ مُحَمَّد وَ مَنْ لَمْ يَصِبْهُ مِنْ ذلِكَ النّور ضَلَّ عَنْ وِلايَةِ آلِ مُحَمَّد»؛ («بحارالانوار»، ج43، ص44.)
يعني چون خداوند آن نوري را كه نور وجه الهي بود بيفشاند، ثلث آن به من و ثلث آن به فاطمه و ثلث آن به علي و اهل بيتش رسيد، پس به هركس- از طريق پيامبر و فاطمه و علي و اهل بيتش(ع)- آن نور برسد، به ولايت محمّد و آل‌محمّد هدايت شود و به هر كس آن نور نرسد از ولايت آل محمّد گمراه شود و بهره نگيرد.
با توجّه به اين روايت و با توجّه به اين‌كه ظهور بهشت از تجليّات اسماء و صفات جمالي حق است و اين‌كه مي‌فرمايند: همان نور را گرفت و افشاند و به ذوات مقدسة اهل‌البيت رسيد، معلوم مي‌شود انوار مقدسه اين‌ها نيز به تمام معني بهشتي و از همان تجلّيات است.