بیش‌تر ما باور داریم “باهوش‌ترین مردم جهان هستیم"؛ “هنر نزد ما ایرانیان است و بس"؛ و ” خیلی از ابداعات و ابتکارات، و دانش‌های بشری از آن ماست.” وقتی گذرمان به غرب و غربی‌ها می‌افتد تمدن آن‌ها را با لحنی سرد این‌گونه تحقیر می‌کنیم» ” همه‌ی این چیزهایی که شما الان دارید ریشه در تمدن سه هزار ساله‌ی ما دارد.” معلوم نیست ریشه‌ یا ریشه‌های این خود‌شیدایی‌ها در کجاست، ولی مطالعات انجام شده و نیز شواهد تاریخی چندان با این انگاره‌ها هم‌داستان نیستند.
همین باورهاست که سبب می‌شود ما خود را مرکز عالم بدانیم، دیگر کشورها را ریز دیده و روابط نابسامانی با جهان اطرافمان داشته باشیم. تا کنون کمتر رئیس جمهوری در دنیا، پیدا شده است که چون رئيس جمهور ما ادّعای مدیریت جهان را داشته است؛ تنها کشوری هستیم که یک کودک خردسال در ینگه‌ی دنیا رئیس جمهورش را شناخته و او را با نام کوچک صدا زده است. بردن همیشه حق ماست و اگر ناداوری‌ها نباشد ما همه‌ی تیم‌ها را می‌بریم.
با ا ین حال، تردید نداریم که ایران و فرهنگ ایرانی امتیازات و پیشنه‌ی درخشانی دارد. چیزهای که بشود به آن‌ها افتخار کرد در این فرهنگ کم نیستند، ولی خودشیفتگی و انکار ارزش‌های فرهنگی دیگران زمینه‌های نامناسبی را برای فرهنگ ما ایجاد کرده است. دیوار بزرگ خودشیفتگی و اصرار عجیب و غریب بر بهترین بودن زمینه‌ی تضعیف روح هم‌کاری با همسایگان و دیگر کشورهای جهان شده است. ما عیوب خود را کمتر می‌بینیم، از نقد آزرده خاطر می‌شویم و کمتر برای بهتر شدن و بهره بردن از تجربیات دیگران می‌اندیشیم.