فرهنگ حضرت زهرا و ساير اهل بيت(عليهم‌السلام) اين است كه همه چيزشان را حتي در نيازمندي به آن براي رضاي خدا بذل مي كردند؛ ولي به غلط رسم شده است چراغي كه براي خانه لازم است به مسجد نمي دهيم و اين فرهنگ ماست. آري ضرب المثل هر ملتي بيانگر طرز تفكر آن ملت است و اين سخن نادرست نه تنها درباره مسجد و حسينيه ها بلكه درباره همسايه ها و ديگر افراد هم گفته مي شود كه اين منطق غلط ماست؛

اما اهل بيت مي گفتند چراغي كه براي مسجد لازم است، ما خانه را با آن چراغ روشن نمي كنيم؛ ناني كه ديگران محتاج آن اند ما به دهان خود نمي گذاريم و اين منطق مي ماند، از اين رو قرآن روي اين فرهنگ تكيه كرد و فرمود: والَّذينَ تَبَوَّءُو الدّارَ والايمنَ مِن قَبلِهِم يُحِبّونَ مَن هاجَرَ اِلَيهِم ولايَجِدونَ في صُدورِهِم حاجَةً مِمّا اوتوا ويُؤثِرونَ عَلي اَنفُسِهِم ولَو كانَ بِهِم خَصاصَةٌ ومَن يوقَ شُحَّ نَفسِهِ فَاُولئِكَ هُمُ المُفلِحون (سوره حشر، آيه 9).

در سوره «هل أتي» داستان اهل بيت آمده است: ويُطعِمونَ الطَّعامَ عَلي حُبِّهِ مِسكينًا ويَتيمًا واَسيرا (سوره انسان، آيه 8) كه ايشان روزه مي گرفتند و با آب خالص افطار مي كردند و آن ناني را كه آردش و گندمش از راه قرض يا كارگري علي عليه‌السلام فراهم شده بود، به يتيم و مسكين و اسير دادند و سه شب پشت سر هم به زبان حال و رفتار مي گفتند كه چراغي كه براي خانه ديگري لازم است، ما در خانه خود روشن نمي كنيم و ناني كه ديگري مي خواهد ما مصرف نمي كنيم.

روابط_بین_الملل_در_اسلام ص175}
_____________________
مطالب و بیانات آیت الله جوادی آملی