«یعنی هر وقت گرفتار شدید، دو رکعت نماز بخوانید، دستتان را بلند کنید و از خدا حاجت بخواهید.»

ما تنبل هستیم و حاجت نمےخواهیم،
خدا وعده اجابت داده

در حقیقت شیعه ی واقعی بودن، وسیله ای است نجات بخش که همچون پناه گاهی مستحکم و استواری می تواند آدمی را در گردنه های صعب العبور یاری رسانده و آنها را از خطرات کمر شکن عالم قبر و قیامت ایمنی بخشد. در حدیث معروف، رسول گرامی اسلام پرده از روی این حقیقت کنار زده، و در این باره به صراحت فرموده است: «مَثَلُ أهل بَیتی فیکم کمثل سفینة نوح فی قَومِهِ، مَن رکبها نجی و مَن تخلّف عَنها غَرِقَ.»

مثل اهل بیت من، در میان شما مردم همچون کشتی نوح در قومش می باشد کسی که سوار بر این کشتی شد نجات یافته و کسی که از آن جا بماند غرق شده است

بحار الانوار ج ۲۳ ص ۱۰۵

آیة الله جوادی آملی:
پرهيز از گناه، در حقيقت،

1اول؛ ايمان به غيب است.
2بعد، زمينه ايمان به شهادت را فراهم می‌كند.

اگر كسی از گناه پرهيز كرد؛ آن شامه درونی اش باز ميشود،
بوی اين جيفه و مردار دنيا را استشمام می‌كند؛
بعد به آسانی از دنيازدگی نجات پيدا می‌كند،
برای او دشوار نيست كه گناه نكند و از دنيا پرهيز كند.

منبع:سایت إسراء،نمازجمعه۸۱/۷/۲۶

نکته:
با توجه به این گفتار علت تعلق ما به دنیا، انجام گناه و معصیت هست،
چون گناه میکنیم، دنیا را زیبا میبینیم،
و اگر گناه را ترک کنیم، زشتی دنیا برای ما نمایان می‌شود و به راحتی می‌توانیم از آن دل بکنیم
و خود را برای آخرت آماده کنیم.

بعضی فکر میکنن که اگه دائما در فکر بدست آوردن دنیا باشن، اون رو بدست میارن و باهاش سالهای سال خوش و خرم خواهند بود، اما قاعده دنیا این نیست،‌ و اگر کسی طور دیگه‌ای فکر میکنه درواقع مسأله رو اشتباه درک کرده.

امام علی عليه السلام می‌فرمایند:

براستی كه دنيا آدمی را به كلّی سرگرم خود می‌سازد و شخص دنياپرست به چيزی از آن نمیرسد،
فقط باب حرص و شيفتگی به دنیا بر رويش گشوده میشود و به آنچه از اين دنيا به دست آورده اكتفا نمیكند تا در پی چيزی كه بدست نياورده نرود.
(یعنی به چیزی که بدست آورده قانع نیست و پیوسته دنبال چیزهاییست که بدست نیاورده)

إنَّ الدُّنيا مَشغَلَةٌ عَن غَيرِها وَلَم يُصِب صاحِبُها مِنها شَيئا إِلاّ فَتَحَت لَهُ حِرصا عَلَيها وَلَهَجا بِها وَلَن يَستَغنی صاحِبُها بِما نالَ فيها عَمّا لَم يَبلُغهُ مِنها؛

بحارالأنوار، ج78، ص453، ح21

خداوند می‌فرماید: «وَ مَن یَتَّقِ اللَّهَ یجَعَل لَّهُ مَخرَجًا»(طلاق/2) خدا کار مدیر باتقوا و انقلابی را راه می‌اندازد و کمکش می‌کند. اما به قیافۀ برخی مدیران ما نمی‌آید که خدا آنها را کمک کند! آدم مطمئن است که خدا به آنها کمک نمی‌کند، بلکه اگر وارد کاری شود، آن کار قفل می‌شود.

آیا مدیری که در مقابل دشمن ذلیل شود، خدا او را کمک می‌کند؟! مدیری که حاضر شود دروغ و تهمت بزند برای اینکه خودش آبرویی از سر «تکه انداختن» به دیگران پیدا بکند، خدا او را کمک می‌کند؟!

استاد_پناهیان
دانشگاه_آزاد_مشهد- 96.02.23