شكر نعمت‏هاي حق از وظايف مهم بنده و موجب مزيد نعمت است؛ ليكن چه كسي توانايي آن را دارد كه شكر نعمت حق را - كما هو حقه - به جا آورد؟ ما را همين بس كه در پيشگاه كبريايي حضرت احديت، سر تسليم و خضوع به خاك ساييم و به تقصير و قصور خود اعتراف كنيم. در روايت است: «خداوند به موسي(ع) فرمود: شكر مرا به جاي آر، موسي(ع) عرض كرد: مرا توان شكر تو نيست. پاسخ آمد: شكر ما همين است». بنابراين اظهار عجز و تذلّل در پيشگاه حضرت احديت، خود نوعي شكر است، اما نسبت به شرايط موجود در زندگي خود هرگز نگران اين نباشيد كه مانع رشد و تكامل معنوي شماست؛ بلكه تلاش و كوشش شبانه روزي شما در صورت حفظ اخلاص و تقوا، بسان جهاد في سبيل الله است.