امیرالمؤمنین ارواحنا فداه در یکی از وصیت‌های خود به امام حسن علیه السلام فرمودند:

تو چه توقعی از مردم داری؟!
مردم این‌گونه‌اند که اگر تو انسان عالمی باشی ، به تو حسد می‌برند و برای این‌که تو را از چشم دیگران بیاندازند، درصدد عیب‌جویی و خرده‌گیری از تو برمی‌آیند.

و اگر مطلبی را ندانی و بخواهی از دیگران استفاده کنی، همّت ندارند که تو را راهنمایی و ارشاد کنند. اگر به دنبال دقایق و ظرایف علمی باشی، طعنه می‌زنند که آدم بیکاری است که در پی چنین مسایلی است ؛ و اگر طلب علم را رها کنی،‌ تو را کودن و کم‌استعداد می‌خوانند.

اگر نسبت به انجام عبادات اهتمام داشته باشی، می‌گویند: این، آدمِ ظاهرساز و ریاکاری است.

اگر سکوت پیشه کنی، می‌گویند: لال است ؛ و اگر صحبت کنی، می‌گویند: چه قدر پرحرف است.

اگر پول خرج کنی، می‌گویند: آدم ولخرجی است، و اگر اقتصاد داشته باشی، تو را بخیل می‌نامند. اگر به پول‌شان نیاز داشته باشی و از آنها درخواست کمک کنی، رابطه‌شان را با تو قطع می‌کنند؛

و اگر نسبت به آنها بی‌اعتنا باشی، حتی ممکن است تو را کافر و خارج از دین معرفی کنند!

بحارالانوار، ج 74، ص 234.