هر سال تابستان، یک کارتون جدید هالیوودی به روی پرده می آید؛ کارتونی جذاب و پرمعنا که قهرمان داستانش یک دختر جوان یا نوجوان است. این موضوع را من سه سال پیش متوجه شدم؛ وقتی که با دخترم کارتون frozen را دیدیم؛ کارتونی که پایانش ازدواج نبود!
و سال پیش کارتون brave
و سال پیش تر کارتون هیولا در پاریس.
هنگامی که متوجه این موضوع شدم، به یاد آوردم که سال هاست اینطور است. از سیندرلا گرفته تا دیو و دلبر و الی آخر… چرا؟
اول با خودم فکر کردم شاید این یک نقشه استعمارگرانه است! باور کنید به این موضوع فکر کردم. اما بعد متوجه شدم که بزرگ ترین نمایش و فروش این کارتون ها در خود آمریکاست، پس ربطی به استعمار فرهنگی جهان سوم ندارد! بالاخره به این نتیجه رسیدم که شاید آن ها دریافته اند که زن های قوی، نرمال و با اعتماد بنفس، تضمین یک جامعه سالم، نرمال و پیشرو است. و اگر زن ها تحقیر شوند، کار آن جامعه ساخته است.
چند ماه بعد نوشته ای از خانم تهمینه میلانی دیدم که اعتراض کرده بود به جوک هایی درباره شعور زنان، رانندگی آن ها و قدرت تجزیه و تحلیل شان. در آن یادداشت بر همین موضوع تاکید شده بود.
در کارتون های هالیوودی، یک دختر جوان، نوجوان یا کودک، یک رسم بزرگ را تغییر می دهد، یک سنت بزرگ را می شکند (brave)، مانع یک جنگ می شود (پوکاهانتس)، کشورش را در یک جنگ به پیروزی می رساند (مولان) و…
امسال هم کارتونی را دیدم با نام home؛ دختری سیاهپوست و مهاجر، با نمره هندسه بیست، کره زمین را نجات می دهد.
جامعه ای که زن ها محترم و گرامی نگه داشته شوند، نجات پیدا می کند؛ نه تنها به خاطر نسلی که این دختران در آینده تربیت می کنند، بلکه بخاطر اثر غیرقابل انکاری که این زنان بر روی مردان شان می گذارند.
در جامعه ای که زنِ مجرد، ترشیده است یا مطلقه، و زن متاهل، ضعیفه، رانندگی، هوش ریاضی یا کامپیوتری این زنان کم و خنده دار است. تکلیف آینده آن ها چه خواهد شد؟
به مردها به غلط تلقین شده که هرچه زن ها بیشتر تحقیر شوند، مردها خوشبخت تر و مقتدرترند… اما این بازی اندوهبار، بازی ای ست که هم زنان در آن بازنده اند، هم مردان… و از همه مهم تر جامعه و آینده آن.
و برنده؟ عقب ماندگی جامعه؛ زنانی که پر از تحقیرند و مردانی که پر از تحقیرند…

برای ایران فردایی را آرزو می کنم که همه محترم و بزرگ شمرده شوند… چه زن، چه مرد.