بهتر است؛ به جای برخورد نصیحت گرانه، که متأسفانه اغلب پدران و مادران بدان توسل می جویند و به شدت مورد نفرت نوجوان می باشد، با طرح سوالات متعدد دوستانه با گفتاری صمیمانه از آنان بخواهید نظر خود را دربارة موضوع مورد سوال ابراز کند. مثلاً از نوجوانی که زیاد تلویزیون تماشا می کند سوال کنید: « چه کسانی زیاد تلویزیون تماشا می کنند و چرا؟ آیا دانشجویان و دانش آموزان موفق و تیزهوش و خلاق بیشتر تلویزیون تماشا می کنند یا دانش آموزان و دانشجویان نا موفق؟ چرا؟ » و یا دربارة سیگار که منشأ بسیاری از بزهکاری ها است می پرسیم: « به نظر شما سیگاری ها اغلب از کدام قشراند، اساتید دانشگاه، عالمان دینی یا کارگران، کشاورزان و رانندگان؟ آیا سیگاری ها بیشتر از اقشار باسواد جامعه اند یا بی سواد؟ به نظر شما چند درصد بزهکاران سیگاری هستند؟». از کودک و نوجوانی که بعضاً روابط دوستی با اولیاء ندارند می پرسیم: « به نظر شما چگونه روابطی باید بین فرزندان و پدر و مادر حاکم باشد؟ » و … . بدین وسیله بدون نصیحت و امر و نهی، فرزندان خود را نسبت به عواقب و عوارض کارهای نادرست‏شان آگاه نموده و وادار به تفکر و تأمل و تجدید نظر در رفتارش میکنیم