سلام

3. مطالعه احوال انسان‌های خوش اخلاق و بداخلاق؛ در جامعه افراد خوش اخلاق و بد اخلاق فراوانند. با کمی دقت در احوال دیگران خواهیم دید که افراد خوش اخلاق در زندگی و روابط خود موفّق‌تر و شادتراند، سالم‌تر زندگی می‌کنند و بیشتر مورد احترام مردم هستند. و در مقابل؛ افراد بداخلاق منزوی، و دارای شخصیتی شکننده‌تر هستند و از زندگی خود جز رنج و زحمت نصیبی ندارند.
4. پرورش عواطف انسانی: یکى از ابعاد مهم وجودى انسان عواطف طبیعى، انسانى و ایمانى او است. دوست داشتن دیگران و ایجاد رابطه عاطفى با سایر انسان‌ها قابل رشد و تربیت است. انسان‌های مهربان شاخص‌ترین و دوست داشتنی‌ترین افراد جامعه هستند. قسمت بزرگى از لذت و شادى زندگى از طریق ایجاد ارتباط عاطفى با دیگران تأمین می‌شود. باید توجه نمود که این شادى و لذت از طریق خوش اخلاقى؛ یعنى ایجاد رابطه‏ عاطفى مثبت، محبت کردن و دوست داشتن دیگران به‌دست می‌آید و بد اخلاقى که در واقع همان رابطه‏ عاطفى منفى است، موجب کدورت و عذاب زندگى خواهد بود و دیگران را از گرداگرد انسان می‌پراکند.
حتّى وقتى کسی عمیقاً غمگین و ناراحت است، سعی کند خود را شاد نشان دهد و تبسّم نماید. چنان‌که امام على(ع) در توصیف مؤمن می‌فرماید: «شادى مؤمن در چهره او، و اندوه وى در دلش پنهان است».

1. توجه به ارزش و آثار معنوی و مادی خوش اخلاقى و آثار نیک آن و همچنین زشتى بداخلاقى و آثار بد آن؛ براى این منظور بهترین راه، مطالعه آیات و روایاتی است که در زمینه خوش اخلاقی و بداخلاقی وارد شده است.
2. تمرین و ممارست؛ یعنی تمرین عملى خوش اخلاقى هنگام برخورد با دیگران. تمرین یکى از عوامل رشد و پرورش صفات اخلاقى است. براى انجام رفتار و کردار پسندیده‌ای همچون خوش اخلاقی و خوش‌رویی، باید تمرین کرد تا به آن عادت نمود. حضرت امام علی(ع) فرمود: «نفست را به انجام اعمال پسندیده عادت ده». تمرین و تکرار نسبت به یک خصلت زیبا یا زشت، آن‌را به صورت عادت یا طبیعت دوّم انسان در می‌آورد؛ امام على(ع) فرمود: «عادت، طبیعت دوم است».وقتى چیزى به صورت عادت درآمد، به تدریج اعضا و جوارح انسان را کنترل کرده، بر وجود او مسلّط می‌شود؛ به فرموده امیر مؤمنان علی (ع): «عادت بر هر انسانى حکومت می‌کند» ادامه دارد……………..

(استاد اصغر طاهرزاده)

ملائكه به تسبيح پنج‌تن، تسبيح‌گوي خدايند

در روايت ديگر هست كه ابي‌سعيد خُدري مي‌گويد: نزد رسول خدا(ص) نشسته بوديم كه مردي رسيد و عرض كرد: اي پيامبر خدا! مرا از گفتار خداوندعزّوجلّ آن‌جا كه به ابليس فرمود: «اَسْتَكْبَرْتَ اَمْ كُنْتَ مِنَ الْعالين»؛ (آيا تكبّر مي‌ورزي يا از «عالين» بودي؟) خبر دهيد كه «عالين» چه كساني هستند كه از ملائكه مقرّب هم بالاترند؟ رسول خدا(ص) فرمودند:
«اَنَا وَ عَلِيٌّ وَ فاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ كُنّا في سُرادِقِ الْعَرْشِ نُسَبِّحُ اللهَ، فَسَبَّحَتِ الْمَلائِكَةُ بِتَسْبيحَنا، قَبْلَ اَنْ يَخْلُقَ اللهُ  آدَمَ بِاَلْفَيْ عامٍ…» («بحارالانوار»، ج26، ص346، روايت19.)
يعني عالين، من و علي و فاطمه و حسن و حسين(ع) هستيم كه دو هزار سال پيش از اين‌كه خداوند-عزّو جلّ- حضرت آدم را بيافريند، در پرده‌سراي عرش الهي پيوسته مشغول تسبيح الهي بوديم و ملائكه به تسبيح ما تسبيح‌گوي شدند.
در قرآن داريم اي شيطان! چرا بر آدم سجده نكردي؟ آيا تكبّر كردي يا از «عالين» بودي؟! «عالين» گروهي از وجودات عاليه عالم غيب مي‌باشند و چنان مبهوت حضرت حق بوده‌اند و التفاتي به غير حق ندارند كه در آن توجّه مطلق به حق از سجده‌كردن بر آدم معذور بوده‌اند و لذا مأمور به سجده‌كردن در برابر آدم نبوده‌اند و از خود آيه هم برمي‌آيد كه «عالين» از سجده‌كردن معذور بوده‌اند. در اين‌جا رسول خدا(ص) از چنين مقامي براي پنج‌تن(ع) خبر مي‌دهند و اين‌كه مي‌فرمايد: ملائكه به تسبيح اين پنج نور مقدس تسبيح مي‌گفتند، خبر از تقدّم رُتبي آن انوار مي‌دهد كه حتّي در مقام تسبيح خداوند، بر ساير موجودات، حتّي بر ملائكه مقدّم‌اند. هم چنين مي‌فرمايد: دو هزار سال پيش از اين‌كه خداوندعزّوجلّ حضرت آدم را بيافريند، آن ذوات مقدس در پرده‌سراي عرش الهي پيوسته مشغول تسبيح الهي بودند، حالا ملاحظه كنيد ريشة اين انوار تا كجاست.

(استاد اصغر طاهرزاده)

حال كه به ارادة الهي انوار مقدسة چهارده معصوم بر عالم هستي حاكم است، چرا ما آن انوار را بر قلب خود حاكم نكنيم و حركات و سكنات و افكار خود را به كمك آن انوار مقدسه مطابق نظام هستي و مطابق ارادة الهي قرار ندهيم؟ خداوند از طريق به صحنه آوردن اين چهارده نور مقدس چنين هماهنگي را براي ما فوق‌العاده آسان كرده است، ما فقط بايد خود را در معرض تصرّف انوار آن‌ عزيزان قرار دهيم تا چنين مقصدي برايمان محقّق شود. بشريت چه ضرر بزرگي در كلّ زمين كرده است كه خود را از تصرّف اين ذوات مقدس در امور تشريعي - اعم از امور سياسي، اقتصادي و فرهنگي- محروم كرده است. شما تصوّر كنيد اگر كساني بر امور زندگي بشر حاكم باشند كه كلّ هستي در تصرّف آن‌هاست و دستوراتي را به بشر بدهند كه مطابق تبعيت آسمان‌ها و زمين و كوه‌هاست، آيا آن زندگي با زندگي امروزين بشر قابل مقايسه است؟ خداوند زندگي دنيايي را براي ما طور ديگري رقم زده است ولي ما خودمان را از آنچه خدا براي ما خواسته محروم كرده‌ايم.
در اين عرصه كه بشريت راه‌هاي ارتباط با حقايق عالم تكوين و تشريع را بر روي خود بسته است، بندگان‌ واقعي كساني‌اند كه دست توسّل و اطاعت از دامن اين چهارده ذوات مقدس برندارند و خود را آمادة شرايط نهايي عالم نگهدارند تا ان‌شاء‌الله امام زمان(ع) اين تصرّف تكويني و تشريعي را محقّق ‌نمايند. با توجّه به اين روايات و امثال آن‌، متوجّه مي‌شويم با توسّل واقعي به ذات مقدس فاطمه(س) راه هموار مي‌شود و معني زندگي روي زمين بر جان ما تجلّي خواهد كرد و إن‌شاء‌الله شريعت الهي در قلب ما جاي مي‌گيرد.