حرف ها هم پا دارند
پاهاي بزرگي كه گاهي
روي دلی ميگذارند
و جایشان براي هميشـه
مي مانند.

مراقب حرفهایمان با‌شیم

دل که رنجید از کسی
خرسند کردن مشکل است

وﻗﺘﻰ ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ

ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﻢ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ

ﻭﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﻢ

ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻟﻬﻰ !

ﻭﻗﺘﻰ ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﻣﻴﺸﻮﺩ

ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ

ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻲ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﻴﺸﻮﺩ

ﻣﻴﮕﻮﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ !

ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺵ ! ﻗﻀﺎ ﻭ ﻗﺪﺭ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﮑﻦ

ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺳﺘﺎﺭﺍﻟﻌﯿﻮﺏ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺣﺎﻣﻞ ﻋﻴﻮﺏ ﺯﻳﺎﺩﻯ

ﻫﺴﺘﻴﻢﻭﺍﮔﺮ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺳِﺘْﺮ و ﭘﻮﺷﺶ ﺍﺳﺖ

ﻧﺒﻮﺩﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻢ ﻣﻴﺸﺪ .

ﭘﺲ ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻳﻰ ﻧﮑﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻋﻴﻮﺏ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ

ﺩﺭﺭﮔﻬﺎﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺟﺎﺭﻳﺴت…

تا زمین باآن فراخی برتو تنگ آمد
پس حتی از خودت هم به تنگ آمدی
ویقین کردی که هیچ پناهی جز من نداری
پس من به سوی تو بازگشتم
تا تو نیز بسوی من بازگردی
که من مهربانترینم در بازگشتن

۹۶/۱/۲۵
با همه چیز شوخی، با ریاست جمهوری هم شوخی؟!!!

چند سال پیش یکی از خویشان من می‌گفت “حج هم بچه‌بازی شده است"؛ وقتی پرسیدم چطور، گفت پیش‌تر حاجی‌ها برای خود ابهتی داشتند و وقتی عنوان “حاجی” به هر کس اطلاق می‌شد کلّی اعتبار پیدا می‌کرد. “حاجی‌ها” مردان بزرگ و معتبری بودند که اسم‌شان هم یک آشوب فراگیر و اختلاف کهنه را حلّ می‌کرد؛ اما حالا بچه‌های نوبالغ هم حاجی می‌شوند.
این روزها با دیدن صف طولانی ثبت‌نام‌کنندگان ریاست جمهوری یاد سخن ایشان افتادم. سودای همه‌گیر رئیس جمهور شدن را از زوایای مختلفی می‌توان نگریست و از آن سخن گفت؛ هجوم مردم برای اعلام داوطلبی می‌تواند به معنای رشد اعتماد به نفس دروغین؛ رشد بی‌اعتمادی عمومی به احزاب، گروه‌ها، و اشخاص؛ پر رنگ شدن باور “کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من"؛ به سخره گرفتن نقش ریاست جمهوری؛ فقر رسانه‌های آزاد؛ جلب توجه؛ نمایش و خودافشایی؛ و … باشد؛ اما در هر صورت، این هجوم می‌تواند نشانه‌ی کم‌اعتبار شدن موقعیت رییس جمهور باشد.
از همه‌ی این‌ها که بگذریم، صف طولانی ثبت‌نام‌کنندگان، که البته ممکن است به دلیل موجّه ساختن نظارت و ردّ صلاحیت گسترده اسباب خرسندی خیلی‌ها باشد، نشانه‌ی اخلاق طنز‌پرداز ملت ایران هم هست. جامعه‌ی ما آنقدر طنّاز است که مهم‌ترین مسایل خود را هم به شوخی می‌گیرد. خدا کند این شوخ بودن، دست‌کم هنگام رأي‌دادن، دست از سر ما بردارد. با سرنوشت یک ملّت آبرومند نمی‌توان شوخی شوخی برخورد کرد.